Plattdütsch Geschichten

1.  Mit twei Mann un en Fohrrad na Peplow

Nu is wedder de grode Tied ton Baden. Wat führt nich all na Peplow hen. Dat is schön dicht bi, un so deip ist ok nich dor. As Kinner wiern wie oft dor, wenn dat buten so heit wier.

Eenmal as wie beid all na de Schaul güng’n, dunn har uns Vadding uns en Fohrrad tausammenbugt. „So, nu könnt jie ok eins mit‘n Fohrrad na Peplow führn un brukt dat End nich ümmer to Faut gahn. Benähmt juch ok as Swestern un fangt ünnerwegens nich an tau strieden“, meinte uns Vadding.

Nu güng dat los, en End künn ick führn un mien Swester müss loopen, denn führt mien Swester un ick müss loopen. Dat wür ümmer aftellt wurväl Chosseebööm jeder führn künn, von wägen de Gerechtigkeit. Dat durte bäten lang, öwer wie kämen denn doch irgendwann in Peplow an.

Dor wier väl Platz an`n Strand, allens frie un son schöne, saubere Natur, dat ganze Solthaff haren wie för uns. Keen Urlaubers tünten sick dor wat in un nix wier verbaden. Dor stünn damals ok noch ne Schün för all dat Seegras, wat an‘n Strand tohop harkt wür.

Denn hem wie in dat Water spaddelt un sprungen un na Hartenslust baad. Ja, un denn wier Tied na Hus tau führn. Deselbe Tour taurüch, un total afgemaddelt kemen wie wedder tau Hus an. „Na“, seggt uns Mudding, „wiert schön in Peplow?“ Har de vielleicht ne Ahnung, von wägen mit twei Mann un en Fohrrad un den fief Kilometer hen un fief Kilometer wedder taurüch.

Dat best von‘t na Peplow führn wier jo noch, dat uns afgeschrammten Knei un Ellbagen von dat Soltwater ümmer fixing afheilen deden.

2.  Sünndags in ne witt Schört mit Blaumen up

Upwussen bün ick in Nibukow, dat wier to de Tied nelütt Ackerbörgerstadt, noch bäten verslapen un nich so unruhig as hüt to Dag. Mien Öllern wiern einfache Lüd, Vadder hett an de Bahn as Schorwarker arbeit, un Mudding hülp af un an ens in Konsum ut as Verköperin.    

Wie Gören, twe Dierns un en Jung verläwten uns Kinnertied in de Burchardstraat un wiern mit den Ball orer den Kugelbütel unnerwegs. Oft speelten wi ok „Von Boom to Boom" orer „Abo, Bibo,Cettellicker, Dodenkopp". Männigein kennt dat vielicht noch, dat wier inde Johren as noch nich so väl Autos up de Straat taugang wiern. Ja, un Sünndags kregen wi ne witt Schört vörbunnen mit utgestickte Blaumen, denn güng‘n wi spazieren, de Schörten süll‘n ja nich dreckig warn.    

In‘n Winter güng dat mit den Rodelsläden na‘n Schützenplatz, dor wiern de Trainingshosen beet an de Knei stief frorn von all den Snei un natte Been haren we ok.    

Mudding kreeg uns denn ierst mal in de Wann und wenn wi denn mit rode Backen un dröch rubbelt an Abendbrotdisch seeten, denn smeckte dat Brot mit Lewerwust. Wenn dat Geld knapp wier, un dat wier egentlich ümmer knapp, denn gew dat ok blos Brattüffel un Melksupp. Wi sünd öwer ümmer tofreden un glücklich west.

3. De Katt kem nich

Min lütt Swester süll de Katt faudern, von Middach wier noch beten öwerblewen. Se güng mit de Schöttel na‘n Hoff un reep de Katt „Mietz, Mietz. Mietz" - öwer de Katt kem nich. Beten verbiestert kem se wedder rin und seggt „Mudding, de Katt hürt nich!“ „Oh wat" seggt Mudding, denn hest woll nich ollig raupen.

Noch mal wedder rut un wedder ,Mietz, Mietz, Mietz"- de Katt kem nich. Dunn versöcht se dat noch eins annersrüm un röp „Meitz, Meitz, Meitz". Nicks tau maken, kein Katt löt sick seihn. Dunn käm's rin un meent, ne nu hew ick up plattdütsch un up hochdütsch raupen, de oll Katt versteiht dat nich.

4.  Wenn't früher düster wier in Nibukow

In mien Kinnertied müssten wie ümmer sporen, ok mit elektrisch Licht. Wenn‘t düster wür sette Vadding sick mit uns in de Stuw unblot von de Straatenlamp schiente beten Licht dörch de Gardin.   

Denn süngen wie beiden Dierns, uns Vadder künn lütbeten up de Mundfiedel spälen, dor hürte sich uns Singsang glieck väl beter an. Dunmals hett Vadder uns ok Leeder biebröcht, de de Nazis gornich so giern hüren müchten. Wie wieren denn ümmer ganz liesing, dormit man uns buten ok jo nich hüren künn.

Uns Mudding mök wieldess dat Abendbrot, Brattüffel un Melksupp. Na‘t äten kem dat watt alle Abend käm, waschen, Tähnen putzen un zeigt mal noch de Fingernägel, aln's klor, na denn to Bett. Uttrecken natürlich ok in'n Düstern. Wenn wie denn in de Feddern legen, wür noch bäten rümtowt bet Mudding mit en Dunnerwedder Rauh schaffen det.   

Mitünner wenn wie dat tau dull träwen, kem ok Vadding, de tröck denn enen Schlarpen ut un kloppte uns en poor achter up. Dortau mök hei denn vör enen Ogenblick dat Licht an.

5. De Hinnelst hät noch abends in't Bett brennt

Wie beiden, mien Swester un ick, kregen tau Wihnachten enen Poppenwagen. Manning, dat wier wat, de müsst nu öwer ok lang holln un wie dörften blot vör de Husdör dormit up un dal föhrn.

Mal ens wiern wie öwer doch uträten un mit den Poppenwagen na de Malpendörper Dannen führt. Dat wier up‘n Sündag un wie harn wedder mal de witten utstickten Schörten üm, uns Mudding dacht wie sünd orig. En Weg in de Dannen güng son beten bargdal, ne Wiel sünd wie dor noch rup un runner lopen, doch dunn stek uns woll de Hawer.    

Man künn jo ok mal runner führn, also mit den'n lütten Hinnelsten in den Poppenwagen sett un denn los.   Miteins mök de äwer ne Grätsch un dun wiern wie ümall uns Pött, wat seggen wie nu blot tau Hus. Wie kämen nich üm ne Bicht rümmerun denn kregen wie beid ne Wucht, uns hett de Hinnelst noch Abends in‘t Bett brennt.  

Vadding hett de Poppenwagens wedder trecht bögt un se hebben noch lang holln, sogor mien Kinner hem noch dormit speelt. 

6.  Tüffelsammeltied mit söt Semmel un Muckefuck

Bi uns wier Tüffelsammeltied ran. So an‘n twintigsten September güng dat los. Grotvadder wier mit Pierd un Wagen un mit de Frugenslüd tau Fell‘n führt.   

Mit den‘n meckelbörgschen Haken würd‘n de Reihgen uphakt un de Frugens legen up de Knei in de Fohr. Mit en Tüffelkrätzer un twei Körw kröpen se öwer den‘n Acker un sammelten de Tüffel in de Körw. Twei Mann möten utschürren in de Säck, de würn denn Abends uplad un na Hus führt.   

Denn käm dat Best von‘n ganzen Dag, dat Middagäten. Grotmudder kakte denn ümmer enen fürchterlich groten Pott vull  Mangkaktäten. Wier dat schön wenn all deTüffelsammlers in en Reihg seten mit'n Töller in de Hand un eten. Wat ment ji woll, wat uns dat smeckt hett, denn glöwt man nich, dat wie Gören tau Hus blewen. Nahmiddag gewt noch eins wat, söt Semmel un Muckefuck.  

Ick müsst mit den‘n Stadtkorw na Bäcker Techel in de Kröpeliner Straat un halen ein „frisches Gemengtes“ un för ne Mark söt Semmel. Twintig Stück gew dat för ein Mark un wiel ick so väl inköpen det, kreeg ick noch poor Gummipoppen tau.  

So güng dat den'n woll Vierteihn Daag bet alleTüffel rutsammelt un inmiett wiern, würd jo noch allens mit de Hand maakt. 

7.  Fört Swienslachten iehrst en ut de Buddel

Dat Johr öwer wier dat Swien mit Drang un Tüffelschäll un mit bäten Schrot un Klie faudert un wier nuslachtriep. De Bräu wier all heit un de Slachter kem un denn güng dat los. Ierst mal en lütten Snaps, einen för den Slachter un einen up dat Swien.  

Wie Gören müssten nu ierst mal rin, to kieken biet "steken" wier nich, wie dörften ierst wedder tom Vörschien kamen wenn de Söög dot wier.   Rin in dat Bräuküben un denn awschrapt bet dat glatt un schier wier un alle Borsten af. Wie Gören stünn dorbi un de Näsen wiern all beten rot von de Küll, dat wier jo Winter un Frostwäder.  

Denn käm dat Swien up de Ledder, würd mit de Been an dat Krummholt bunnen un de SIachter güng an dat utnähmen. Dat Swien müss jo dörchfriern. iehrer dat to Wust makt wür.   

Abends wür tohaugt, dat wier männigmal nich ganz enfach. De Slachter har den Dag öwer all en poor Swien slacht un ümmer gew daten lütten ut de Buddel. Denn kem dat vör, dat he nich miehr so seker up de Been stünn.    

Un denn wür Wust maakt. Dat fette Wellflesch wür dörchdreiht un denn wür Lewerwust, Mettwust, Lungwust un Blautwust makt. Dat Flesch würd „inpäckt“ in dat grote Küben un ganz tom Sluss würn noçh Blotklümp kakt.    

De Blotklümp künnen mie dat ganze Slachtfest vermiesen, de hew‘k mien Läwdag nich mücht.

8. Biet Naschen wie dull in Finger snäden

Uns Rökerwohr von de Husslachtung blew früher ümmer bi mien Grotöllern up den Rökerböhn, dor wier se am besten uphaben.  

Nu süll ick mal eins noch taun Abendbrot en Stück Mettwust halen un Grotmudder steg noch eins tau Böhn. Up ehrn Kökendisch leg all en Stück Wust, dat süll ok för dat Abendbrot sien. Ick har nu all son Jieper up de Wust un hew mi rasch en lütt Stück dorvon awsäbelt.

Jawoll, mien Grotvadder har öwer man grad dat Metz scharp makt un ick sned mie so dull in den Finger, dat ick dacht, de Fingerspitz wier mit fleuten gahn. Rasch dat Taschendauk ümbunnen un de Hand in de Schörtentasch, dormit mien Oma nix markensüll.  

Ick hew mi denn ok nich uphollen, as sühst mie wollbün ick mit mien Mettwust na Hus lopen.   Öwer tau Hus kem jo dat dick End nah, mien Mudder hett doch glieck seihn, dat de Schört vull Blaud smert wier un frög, wat ick wedder makt har.  

Nu seet ick mit an, as de Preister mit den Sünndag, mien Mudding hett mie ierst mal dat Fell bäten utkloppt un de Predigt wier ok nich von slechten Öllern. Mit’n  Plasterwier dat öwer nich afdahn, ick kreg en grot Mullbinn üm den Finger, wier jo fast bet up den Knaaken. Dat is de Straf för dien Naschhaftigkeit, säd mien Mudder.  

Mien Lewdag hew ick mienen Appetiet up Mettwust in‘nTuhm hollen, dat wür denn ümmer so tukkern in den Finger wenn mie de Lust ankäm.

9.  Snuppen un Kamellentee

Dat is in Nibukow nich anners as annerswo, door fleigen ümmer weck von de lütten Bazillen in de Luft rümmer, de de Lüd to einen Snuppen verhelpen. Mie harrn se ok faat, ick har einen gewaltigen Snuppen. Vondat geprusch wier mie all ganz klötterig in denn‘n Kopp, un de Näs wier ganzrot von dat väle wischen.   

Mien Mudding kaakte mie denn ierst mal einen groten Pott Kamellentee. Denn kreg ick en grot Handook öwer den Kopp un müßt öwerdenn'n heiten Damp sitten un ümmer deip inatmen. Mie blew dorbie de Luft reiden weg. Hülp öwer keen Jammern, ick müßt dat uthollen.   

Denn wür dat Gesicht schön afdrögt un üm de Näs wür beten Smolt smert, dat hülp ok würklich gegen de rode Näs. Dornah gew dat noch ne grote Tass vull frisch upgebräuten Kamellentee tau drinken.   

Den bröcht ick nu würklich nich daal, gegen Kamellentee har ick all ümmer wat. Heimlich hew ick em denn utgaten.   

Eins hew ick Mudding fragt, ob wie nich na den Dokter gahn künn‘, de künn doch beten wat upschriewen för den Snuppen. Na denn man tau, säd Mudding, denn schriwt hei di öwer ok blot Kamellentee up. Ne nich sowat.

Mien Vadding säd, son' Snuppen duert meist viertein Dag ahn Dokter, un mit Dokter ungefiehr twei Wochen. Wenn Du öwer denn’n Kamellentee - ne nich allwedder! Denn leiwer viertein  Dag den Snuppen as jeden Dag Kamellentee, den kün ick vör den Dod nich af.

10.  Ut Wieden 'nen flotten glatten Korw flochten

Den Grotvadder bit Körwtünen öwer de Schuller käken.   Mien Grotvadder wier Murer un arbeitete in Sommer up de Gäuder. Im Winter, wenn de Arbeit knapp wier halte hee sick Wieden ton Körw tünen.  

Wie Görn seeten denn in de Köck un keken tau wie son Korw  maakt wür.  

De Wiedenrauden würn afschällt un schön glattschrapt. Achter den Aben würn se drögt un denn güng dat los. Dat durte schon sien Tied bet son schönen glatten Korw farig wier. Uns wier dat öwer nich langwielig, Grotvadder hett ümmer mit uns vertellt von frühere Tieden orrer ok mit uns sungen.

Ick erinner mi noch an Leder wie „Fieck hett schräben ut Hagenow“ orrer  "Wenn hier en Pott mit Bohnen steiht" orrer "Mariechen saß weinend im Garten". Wenn he öwer dat Led von den „Pfannenflicker“ anstimmen det, denn fort Grotmudder dortwischen un hett schimpt von wägen de Moral an de Kinner.   

To Wiehnachten kreegen wie Görn, ick har ok noch poor Kusienen-, all een lütten witten Korw för uns Spältüch. Allens wür in de Körw von Grotvadder transportiert, Kahlen un Holt, Tüffel un Räuben, Appel un Beeren, wat so brukt wür kem in enen Korw. Ok toon inköpen harn wie enen extraschönen "Stadtkorw", dormit müßt ick ümmer na Bäcker Techel un halen sööt Semmel, twintig Stück gew dat vör ne Mark.  

Ick hew noch lange Tied ‚ne Kiep von Grotvadder hatt ton Tüffelschellen un hew se  in Ihren hollen bet se denn doch to End wier.

 11.  Ostern möt Oma all früh upstahn

Bie uns in Gorden achtern Huus steiht en lütten Mandelboom, dat is all ümmer uns Ostereierboom west. Ok ditt Johr sünd wedder de bunten Plaste-Eier anhängt, denn weiten wie, nu is dat bald sowiet un de Osterhaas kümmt.  

De Kinner sünd ganz vull Vörfreud und können de Tied gor nich miehr awteuben. Ostermorgen möt Oma all früh upstahn, de Lütten kamen all bietieden an, un wenn de Haas denn nich fahrig is mit dat Eierleggen, denn ist schlimm.   

Mitunner möt Opa mit inspringen. ,,Kiekt doch mal, wat Oma för   bunte Osterstrüß in de Vasen hett. Kiekt mal all de Iütten bunten  Häuhner ut Häkelgoorn, hem ji de all seihn". 

Dat helpt all nix, de Ostereier in den Gorden sünd wichtiger. ,,Na, denn kamt man rut, ick hew all eins käken, door liggt so wat Buntes in den Gorden, un de Haas is grad vör mi wechlopen."   Einmal har uns Anika mie bald fatkregen. ,,Oma, worüm hest du den Osterhasen wechjagt, hei har sünst viellicht noch poor miehr Ostereier ut sien Kiep verlurn."   

Ja, so kann einen dat gahn, wenn man den ollen Hasen noch beten helpen will.

12.  Roden Waschsamt för niege Kleeder

As ick Kind wier, gew dat, so wie hüt, ok all Versandhüser. Uns   Oma bestellte bie Witt-Weiden rooden Waschsamt för de Enkelkinner. Wie süll'n all egal inkleed warden, Jungs un Dierns, all tausamen in roden Waschsamt.   

Nu güng dat los ! Ick müßt na de Grabenstraat un bie de Sniederinnen - Fräulein Lange - Bescheid seggen, dat Paket is ankamen und se süllen nu man lang kamen und  uns niege Kleeder un Antög neigen.   

Denn wür toierst maatnahmen, un tosneden, untausamenheft, un   anpaßt, un denn rattert Oma ehr Neihmaschien de ganze Woch.   

Schließlich wier denn allen's fahrig, un wie söben Görn stünn nu dor upfidunst un beten verbiestert.   

,,Nu makt juch ok nich ierst dreckig, wie wölln juch noch ierst eins afknipsen", het dat dann heiten.    Du leiwe Tied, dat durte, bet se uns all up dat Bild haren. De drei Jungs keken ümmer woanners hen un söchten den Piepvagel, de ut den Knipskasten kamen süll. Wie gröteren Dierns kregen uns all dat Lachen, un uns Mudders würn all fünsch un schimpten mit uns.   

Wenn's denn menten, nu güng dat woll, denn har all ein von de   Lütten de Sleuf an Hals wedder uptüdert un de anner har den Finger in de Näs. Toletzt hett dat denn doch noch klappt mit dat Afknipsen.     

De waschsamten Kleeder hem sick denn noch ümmer von de Groten up de Lütten verarwt, se wiern enfach nich tau End tau kriegen. Wenn wie nich rutwussen wiern, denn harn wie se woll hüt noch.  

Wat öwerblewen is, dat sünd de lütten Biller in uns oll Familienalbum.

13.  Up'nSchaulhoff ut gäles Loof Wahnung bugt

Harwst wier ok Tüffelsammeltied. För mie de schönste Johrestied, nich blot von wägen dat schöne Krutfüer un de Tüffel, de wie uns dorin goor maken dörften. Ne, wegen all de lüchtenden Farven. Ick kann mie hüt noch nich satt seihn an all dat Lüchten un dat Farvenspill, wat de Harwst uns bringt.  

As Schaulkinner würd in de Pausen up den Schaulhoff dat gäle Loof tausamen rackt. Un dorut bugten wie uns ne Wahnung mit Sittgelegenheiten, un dat seet sick so weik in de Loofhümpels.   

Na, un denn löpen wie mit'n Bütel los bet na Drüschow un sammelten Kastanien, wat künn man door fein mit spälen. Eicheln un Baukeckern wiern ok mit in de Gunst un Vagelbeern. Wie Kinner kregen vör Iever richtig roode Backen, un de lüchten denn mit de Harwstfarben üm de Wett.   

Harwsttied, wer denkt bie all de Schönheit denn allan dat End. Ierst möten jo noch de bunten Drachen stiegen, wenn de Wind sorichtig pust. Up den Stoppelacker achter denn Schützenplatz, dor künn man so richtig mit denn Wind üm de Wett lopen und de bunten Drachen stiegen laten.   

Ja, un denn käm noch dat Laterne gahn. Mit uns Laternen tröcken wie denn los un hem oft eins an‘n Keneserdur Marieken Techel argert mit unsen Gesang ,,Marieken sitt in‘n Kellerlock un all de Kaffee is öwerkockt".   

Harwst, ok wenn man in de Johren kümmt, is dat ne schöne Tied. Dor denkt man denn taurüch un fangt an, dat Leben noch einsrichtig tau geneiten.

14.  Wo de meisten Pingstossen sünd

,,Tau Pingsten maken wie enen schönen Utflug", seggt uns Grotvadder, ,,sied man ümmer gaud orrig, dormit wie ok dat richtige Pingstwäder kriegen". Manning, so langn ümmer orrig sien, dat wier nich so enfach.

De Stauhlwagen würd putzt un mit Gräuns un Fleder schmückt, un ,,Hanning", dat swarte Pierd, kreeg ok noch enen Flederbusch ansteken. Fein striegelt har Grotvadder em ok all.

Nu künn dat losgahn. ,,Grotvadder, wo führn wie henn?" ,,Mal seihn, viellicht dorhen, wo de meisten Pingstossen sünd." Oh, ja, Pingstossen, dei wullen wie jo giern mal von dichten bekieken.

Ierst müss öwer noch de Platzverdeilung up den Stauhlwagen klart warden. De Groten up de Bänken un de Kinner mit'n Schemel up den Borden. Wer kickt na vörn un wer na hinnen - nich so licht, dor Ordnung rinne tau kriegen. Un wenn denn dei Pingstossen kamen, denn stahn wie öwer up. Grotmudder langte uns den Korw mit den Platenkauken un den Kaffee hoch un ermahnte uns noch eins, ok ja still tau sitten.

Na, nu endlich güng dat los, ümmer so'n lütten Zuckeldraw na de Panzoschen Dannen. Den ,,Swarten Weg" lang bet na ,,Schröders Lust". Dor stünnen Disch un Bänken, un dor würd Paus makt un Kaffee drunken. Vör uns wiern dor all mier Lüd ankamen und dei drunken nich blots Kaffee, ne, dei harrn Köm un Bier mit un wiern all bannig vergneugt.

Wie Görn dörften denn bäten spälen un harn ok allmächtig Lust up Griep un Verstäken. Dorbie vergüng de Tied, un mit einmal sülldat all wedder na Hus gahn, dat wier all bannig laat wurden.

Ünnerwägens föll uns in, de Pingstossen, de hem wie jo gornich seihn. ,,Na nu ward lustig'', seggt Grotvadder, ,,de hem jie nich seihn? Mie dücht, dor wiern doch nauch bi' Schröders Lust' ".

Dat süll nu einer verstahn, wie harn dor blot Lüd seihn öwer kein Ossen.

 15. Slötellock wier Heiligabend taustoppt

Wiehnachten wir ümmer so wat von uprägend. Uns güng dat grad so as dat de Kinner hüt geiht, durt enfach to lang, bet endlich Wiehnachten is.

Öwer de Vörfreud wir doch ok schön. Von Niklasdag an dörften wi jeden Abend eenen von uns Husschoh vör dat Slapstubenfinster stelln, un morgens wiern dor wohrhaftig för jedes Kind twei Pepernöt in. Mal eins twei witt, mal eins twei brun - un ümmer seegen de so ut as uns Pepernöt, de wie nülich bi Bäkker Techel backt harrn, un se smeckten ok so. Ja, meent uns Mudding denn, de Wiehnachtsmann hetwoll dat sülwige Rezept.

Endlich wier denn Heiligabend ran. Na de Stuw dörften wie den ganzen Dag nich mier rin, dor wier de Wiehnachtsmann tau Gang. Aw un tau müßt uns Mudding eins rin un seihn, ob sei den Wiehnachtsmann noch wat helpen künn. Wie Görn wiern so nieglich, un nicks wier tau hürn orrer tau seihn. Ok dat Slötellock har de Wiehnachtsmann taustoppt. Abendbrot smeckte ok nich miehr so richtig, ne, wat wier dat ok blot ne Uprägung.

Un denn endlich dörften wie rin in de Stuw. Door stünn nu de Dannenboom mit all de Lichter an, un ünner den Boom de Geschenke.

Mien Brauder kreeg en Schaukelpierd, son richtigen ,,Brunen", un de haar grad son Stück Seil as Swanz as vergangen Johr de Schimmel von unsen Vetter. Mien Swester kreeg de Babypopp, de sei sick all solang wünscht har, und ick kreeg ein Poppenbett un künn nu endlich mienen ollen Teddy anstännig tau Bett bringen.

Mien Swester wull nu ehr Popp ok eins in mien Poppenbett slapen laten - na, so enfach wier dat öwer nich. ,,Wenn du mie von dienen bunten Töller enen Schokelorenkringel giwst, denn kanst dien Popp beten rinneleggen", säd ick.

Uns lütt Brauder löt sick öwer nich stürn, hei set up sien Pierd un schaukelte. Sien lütten Oogen lüchten gerad so as de Lichter an den Dannenboom.

16. ,,Wie dachten, sei wier doot!"

Dat wier wedder mal Winter mit väl Snei und wie wullen gliek nah de Schaul up den Schützenplatz Släden führn. Mien Schaulfründinnen wiern ok all door, un weil mien Släden so schön lang wier - wie künn mit fief Mann up sitten - wull'n sei all mit mie führn.

Nu güng dat denn los, den lütten Barg mang de Dannen dal. Dor keem man ollig in Fohrt. Unnen mök de Weg so'n lütten Knick – un dor müßten wie mächtig uppassen, grad an desen Knick stünn en Boom.

Wie harn 'nen Stüermann up, de haar beten wat lange Been. Hei kreeg de Kurv nich un wie knallten mit den Släden an den Boom. Ick rutschte hinnen daal un uns Stüermann vörn mit den Kopp an den Boom un bleew bautz bi liggen.

O`man o`man, wat hem wie uns verfiert. Wie dachten, sei wier doot. Wie hem all jammert: Wat maken wie nu? Nah Hus bringen, also rupp up den Släden. Ein Glück, dat de so lang wier, un denn stadtinwarts. As wie an den Bahnöwergang wieren, mök sei de Ogen wedder up. Gott sei Dank, doot wier sei nich, öwer de Schädel hett ehr mächtig brummt.

Wie sünd denn ok all nah Hus gahn, keen ein mücht mier Släden führn, för hüt wiert nauch. Mien Mudder wunnert sick: ,,Jie sünd joall wedder dor!" - ,,Ja, wie hem keen Lust mier." - ,,Na, dit is jo komisch, hem jie wedder wat utfreten?" ,,Nee, blot Ingrid hett sick den Kopp stött un nu mögen wie ok nich miehr." - ,,Soso, nun mal rut mit de Sprak, wat wier los?" Dünn mussten wie rut mit de Wohrheit un ick müss den annern Dag mit ne Tafel Schokelor bie Ingrid enen Krankenbiseuk maken.

17.  Allens wedderhalt sick

Frühjohr, dat is ne Johrestied, de mi geföllt. Dor hett man doch gliek wedder beten miehr Lebensmaut. Ja, un so as sick de Johrestieden wedderhalen, so wedderhalt sick ok in ein Minschenläben aw un tau wat.

As mien Kinner noch lütt wiern, sünd wie mitunner eins nah unsen Grotvadder gahn tau Biseuk. De hett ok in Niebukow wahnt. Hei har in sienen Gorden ne lütte Windmöhl stahn, de har dat ok mien Kinner andahn. Opa künn gaud mit Holt ümgahn. Hei har sick de Möhl in mäuhvulle Arbeit bugt, schön anstreken un in sienen Goorden upstellt. Von sien Kökenfinster künn hei se bekieken un har sien Freud doran, richtige Frühjohrsfreud.

Wenn mien Kinner nu bäten dicht an de Möhl rangüngen, denn mök Grotvadder dat Finster up un schimpt: ,,Gahn jie mal von den Möhlenbarg runner un faat nich ümmer an de Flüchten." Wenn sei denn noch poor von de lütten Gausblaumen awplückt haren, denn wier dat ganz schlimm.

Hüt bin ick nu Grotmudder, un mien Enkel spälen oft up den Rasen, de ümmer noch in den Gorden is. Blot de Windmöhl, de giwt dat nich mier. Mien Gören, de kaken denn ,,Supp", backen ,,Sandkauken" un bruken dortau Gemüse taun garnieren.

Man blot, sei plükken mie denn de Blaumen af. Un denn wedderhalt sick allens in Leben, denn schimp ick ok. Denn föllt mie mien oll Vadder in, un ick denk mie, dat Meckern gehürt woll taut Oldwarden.

18.  Herkules licht up de Luer

Vergangen Johr wier dat so langen kolt. Ostersünndag wier endlich Sünnenschien un lütt beten warm. Blot de Rasen in den Achtergoorden seeg noch so gries ut. Wo nu henn mit de Osternester? De Ostereier so an de Ierd tau leggen güng nich, denn dor löpen jo noch de olle Dackel ,,Herkules" un de Kater ,,Ritschi" buten rüm, un de freeten ok giern wat Säutes.

,,Na Oma, denn lat die man wat infallen", säd Opa. Un mi föll ok wat in. Ick hew ein Schild malt: ,,Lieber Osterhase, bitte lege die Ostereier für meine Enkelkinder in die Plaste-Tüten und hänge sie in die Bäume, damit Herkules und Ritschi da nicht rankommen! Vielen Dank und freundliche Grüße, Oma Müller". Un dat wür an de grote Wied anpinnt, un tatsächlich hüngen dei Tüten nu all an de Appel- und Beernböm.

Uns letzten Enkelkinner gahn all na de Schaul un köönen läsen. Dei hebn sick denn ierst mal baten höögt, un denn hebben sei sick ehr Tüt von den Boom plückt. Toletzt kem noch Lütt-Julius, uns Urenkel, un dei künn mit dei Tüt an den Boom nich recht wat anfangen. Hei hett sick denn in de Goordenlauw sülben noch een Nest bugt.

Wat hei nich weiten kann, de Köter leeg all up de Luer un hett sick denn ok prompt ut dat Osternest Julius sienen schönen roden Marienkäfer ruthalt. Nu wiert tau laat!

Julius hett fürchterlich schimpt. Öwer dat hett den ollen Köter nich stürt. Un Oma ehr weise Vörutsicht wier ok för de Katt - nee, för den Hund.

 19.  Wat ganz Besonneres ton Geburtsdag

Uns Kinner harn sick dit Johr mal wat Besonneres infallen laten as Geburtsdagsgeschenk, ne Reis mit den ,,Orientexpress" So kregen wie denn in' April all einen Godschien för de Fohrt in August, harn somit de Vörfreud all gaud vier Mand vörher.

 Nun süll dat losgahn. Ick hew de Nacht vörher all nich so gaud slapen vör lurrer Uprägung. Dor stünn hei nu in Rostock up den Bahnhof, mit ne grote Damplock dorvör, unachtern all de schönen ollen Pullmann-Wagen mit gollene Upschrift. Nu wier dat also sowiet, nu künn dat losgahn.

Tau Begrüßung gew dat ein Glas Sekt, un nu seeten wie dor so pomäuslich in de Plüschsessel vör de schön indeckten Klappdischen unstellten uns vör, dat door ok ,,Herr un Fruh von un zu" tau frühere Tieden all an säten harrn. Nebenan seten twei Schriewers von de OSTSEE-ZEITTUNG" de uns nu gliek bäten utfragen deden - wieso, weswägen, worüm wie de Reis möken. Wat wie de Reporters vertellt hem, dat stunn en Dag spärer in de Zeitung.

De Fohrt güng nu in Richtung na de schöne Insel Rügen Un wie wiern grad bie den Hauptgang von uns Menue, as de Tog in Bergen all wedder in Richtung Rostock taurügg dampen wür. ,,Sir James" wier all dörch un har uns Fohrschiens knippst, un de beiden Muskanten speelten twischendörch beten russische Musik. Binnen in den Tog wir dat all wunderschön, öwer up all de lütten un Groten Bahnhöf ünnerwägens, dor seeg dat man mau ut, künn sick einer richtig bäten vör schämen.

Dat Fazit von dissen Dag: Wie beid wiern richtig bäten kaputt von dat stille Sitten, tähmlich fief Stunn up einen Placken, dat sünd wie nicht gewennt.

Tau Hus hem wie denn noch mal alls vör uns geistigen Oogen vörbie trecken laten un sünd öwerein kamen, dat wier ein wunderschönes Geschenk wäst. Öwer nächstes Johr, wenn wie denn noch bie Gäng sünd, wull’n wiedoch noch mal ne! Schippsreis maken, weil wie dortau denn ok wedder einen besonderen Anlaß hem.

20.  Alles Bedrug

Uns lütten Enkelkinner wiern all ganz upgerägt. Mudder un Vadder harn ehr son schönen Osterspaziergang versproken. Kunn ok sien, dat man dor noch den Osterhasen drapen deer. Sei fünnen denn ok einfach so midden up den Weg en buntes Osterei. Üm de lütten Hänn frie tau behollen, müßt ehr Mudder de Eier in de Tasch stäken.

So güng dat nu ne ganze Tied, un ümmer noch eins fünn sick door mang Gras un Blaumen Ostereier. Aw un tau güng Vadder son beten dicht na Mudder ran un halte sick ,,Nahschub" ut ehr Tasch. Un denn güng hei wedder vörweg un löt in einen unbemarkten Ogenblick wedder en Ei fallen.

Nu wullen sei öwer doch mal bie Mudding den ganzen Eierseegen ankieken, müßt jo doch all ganz Deil in sien in de Tasch. Ja, dunn keem dei Bedrug mit de Ostereier ant Dageslicht. Wat Vadder un Mudder för ne Utreed harn, dat weit ick nich, öwer in Taukunft löten sei sick nich miehr up soon komischen Osterspaziergang in.

Nu sünd uns Enkel groot un lachen sick, wenn Oma de Geschichten upschrift, de vör twintig Johr passiert sünd.

 21.  Specksworn an`n  Dannenboom

Wie wiern all orrig poor Dag in den Januar rinne. Nu wür dat Tied, den Dannenboom tau plünnern. Hei stünn up Mudding ehren Neihdisch un seeg ok all mächtig drög ut. Nix miehr mit ,,Oh, Tannenbaum, wie grün sind deine Blätter".

De Nadeln fölln all af. Un nu süll plünnert warden. Vörsichtig nehm uns Mudder de sülvern Kugel af un dat Lametta, un denn wür de Boom noch vörsichtiger na buten dragen.

Nu wiern wie Gören an de Reihg. De Zucker- und Schokeloren-Kringel, de so schön bunt west wieren, harn ok all sone griese Klür, öwer dat mök uns niks ut, wie hem sei mit Vergneugen upeten. Dor stünn hei nu, uns Wiehnachtsboom, blot noch en Strunk. Künn sick keiner vörstellen, dat dat mal ne scheune greune Dann west wier.

Un denn föll Snei, wie bugten uns enen Sneimann un stellten em neben den Boom up. An den Boom hängten wie noch poor Specksworn för de Vögel. Un mit einen Mal wiern de Kreihden dor. Se halten sick de Sworn, un uns Mudding säd: ,,Kiekt mal ut dat Kökenfinster, de Kreihden plünnern den Dannenboom".

22.  Wenn ierst wedder Sommer is...

Mien Tanten ut Wismer haar in miene Kjnnertied ne Kort schrewen. Dor wier Harwst‘markt un sei wull mit mie dor hen gahn. Mien Mudding sette mie in den „Triebwagen“ un ermahnt mie noch eins,  okja uptopassen un nich ünnerwägens all uttaustie­gen. Teschow, Hagebök, Steinhusen-Nieborg, Kartlow, Hurnsdörp, Wismer. Ja, dat kennte ick all. Un up den Bahnstieg stünn ok all mien Tanten un halte mie af.

Mien Großmudder har mie föftig Penning mitgewn för de Karussell. Dat wier damals veel Geld. Ein Fohrt koste fief Penning, also künn ick dor teiden Mal mit führn. Oh, Mann, dor up den Markt wier wat los, soväl Bauden mit Lakritz, Zuckerstangen, Kauken un wat nich noch all. Mie hett öwer blot de Karussell mit de lütten Swien intressiert, all dat anner wier Nebensak.. De wiern öwer ok tau nüdlich, so'n lütt rosa Swien har ick mien Lewdag noch nich seihn.

As ick nauch führt har, dunn güng dat wedder nah Hus, morgen wier jo ok noch ein Dag. Dat wier ok all kolt, un üm de Eck von dat Rathus . door puste de Wind.

Dat dick End kem nah. Midden in de Nacht kreeg ick ,,Uurnrieten“. Man, hew ick ein Theatermakt. Tanten hett mie Watte in de Uurn stäken un mie ümmertau öwerstrakt, nix hülp. Roor man  nich, säd sei, dat wart all wedder bäter. ,,Ja, wenn man ierst Som­mer is, denn ward dat all wedder bäter." Dat wier mien Kommentar. Irgendwann gegen Morgen bün ick denn vör Öwermäudung woll inslapen, dunn wier endlich Rauh. Den annem Dag wuil ick öwer von den Rummel nix weiten, un Karussell führn wull ick ok nich. Ne, nich nochein Nacht so'n Kemedi, vör dit Johr wiert genauch.

Wenn späder bie uns einer mit Weihdag ansitten däer, denn kehm promt ok ut irgend ein Eck: ,,Lat man, wenn ierst wedder Sommeris...".

23.  Mit ‚ne Piep taun Äten fläut

Nülich hew ick enen ollen Spälkameraden ut mien Kin­nertied drapen. Hei frög mie,  ob ick nich eins wedder ‚ne lütt Ge­schicht schriewen wull.

In mienen Neihkasten leeg ne Fläut, so'n Trillerpiep, de mächtig wiet tau hürn is. Mit so'n Piep wür mien Kumpel früher taun Äten raupen, dat heit,  ranfläut.

Sommerabends spälten wie üm­mer all noch bäten up de Straat, wiet weglopen dörften wie nich miehr, wie harn jo all den ganzen Dag inde Weltgeschicht' rümmer­ströpt. Ick har mit den Brummkü­sel mien Daun, un mien Swester spält ,,Probe“ an de Huswand mit ehr niegen Ball. Ein löp noch mit den Kugelbüdel rüm un söcht eine taun Mitspälen. De Jungs klotzten mit den Fautball, un poor spälten Verstäken.

Denn güng mit eins ,ne Husdör up. Ein Mudder röp: „Anneliesing, kumm Abendbrot äten." Un Werner un Walting und Günthing repen noch poor Mudders. Up de anner Straatensied güng noch ein Fin­ster up. Ne Trillerpiep wier tau hürn. Un denn wier Heini mit'n Mal verswunnen.

De groten Dierns un Jungs stün­nen noch ünner de Lindenböm und kierten sick nich an dat Ge­rönn von de Lütten. Sei harn anner Johr Konfermation, wier jo ge­lacht, wenn sei ok all mit de Lütten rinne müßten.

Ick blew ok noch mit mien lütt Swester up den Husdörensüll sit­ten. Uns har jo noch keiner rau­pen. Öwer harst die dacht, Vad­ding kem ut den Durweg un meent: ,,Wat sitten jie hier noch rüm, hem jie denn Fru Pingel ehr Fläut nich hürt?"

Ja, harn wie hürt, öwer süllen wie nu ok noch na de ehr Fläut danzen? Dit föll mie wedder in, as ick Heini nülich weddereins begeg­net bünn.

 Uns Burchardstraat

24.  Larm möken bloots de lütten Vögel

 Wat wier uns Bur­chardstraat früher schön. As ick so'n lütt Diern wier, stünnen door noch twei Reihgen Linden , un Larm, den möken bloots de lütten Vögels in de Bööm. Ick har ok sin­gen künnt: ,,Vor meinem Vaterhaus, da steht ,ne Linde".

Dunn wier de Straat noch lange Tied uns Spälplatz. Wenn dat dü­ster wür, denn wier dat am schön­sten. De Straatenlamp vör uns Husdör, de schiente nich so wiet, dor setten wie uns denn an den Staketentuhn un vertellten uns Gruselgeschichten. Un Verstäk spälen mök ok inn Düstern väl miehr Spaß.  De Lindenbööm ruschten denn abends noch bet in unsen Drohm.

As de dörtiger Johren anfüngen un „Adolf Nazi“ an de Macht käm, müßten de schönen Böhm affhaugt warden, dormit dat Platz gew för de niege Straat. Dunn wür ut uns leiw Burchardstraat mit eins ne ,,Hindenburgstraat" un na Wu­strow kämen Soldaten, Flack un all so'n Kram, wo ick nicks von verstahn hew. Ok dei Brügg öwer de Hellbäk wür dunn bugt.

Ja, de Tieden sünd nu lang ver­gahn, öwer uns Burchardstraat wier ümmer schön, wiel de An­wahners all Ordnung höllen. In de Vörgordens wiern mit väl Leiw de schönsten Blaumen plant. Ok würd ümmer de Straat fägt und de Börgerstieg fägt un harkt. Ick müßt ok tweimal de Woch dit Amt öwer­nehmen.

Wenn ick mie hüt in mien Bur­chardstraat so umseihn dau, denn kümmt mie dat kolle Gräsen. Dor stahn de Autos up den Börgerstieg, un weck Lüd kennen dat Straat fä­gen ok nich miehr. Jederein hett blot noch siehn ,,Eigen" inn Sinn, all dat anner gellt ehr nicks miehr an.

 25.  Dat Hart puckerte bet in den Hals

Ick wier as lütt Diem ümmer bäten bang , wenn dat düs­ter wier. Wecker is dat ok woll nich. Wenn denn noch de Maand schienen wür, denn wier dat iehrst recht grugelich.

Maleens har ick mien Popp un den'n ollen Teddy in'n Gorden mang de Jehannesbeerbüsche lig­gen laten un süll nu hengahn un halen se rin. Mien Mudding sääd, ick künn mie jo de hölten Slarpen antrecken un de Taschenlücht mit­nähmen , denn wür dat woll gahn.

Dat wier ok licht seggt, mie pu­ckerte dat Hart bet in den Hals. Ganz alleen öwer den Hof, nee, dat trug ick mie nich tau.

As Vadding dunn noch meent, ick wier ne olle Bangbüx, hew ich mie doch uprafft un bün rut gahn. Slarp-slarp-slarp mit de hölten Tüffel orrig luut öwer den düstern Hof,  dat Spältüch grapscht un so rasch as möglich wedder rin.

,,Süüst woll , is keener achter die anwest, annermal rümst du die­nen Kram gliek up, denn brukst in'n Düstern nich miehr rut.“

,,Haar jo ok eener von juch mitkamen künnt“, meente ick, ,,Nee", kreeg ick to Antwurt, ,,wie hewt jo nix buten liggenlaten."

Mit de Tied hett sick dat leggt. Ick wür jo ok gröter un öller. Väl späder, as dunn all mal de Jungs mit in dat Spill kemen, dunn har ick gor keen Angst miehr, nich in'n Düstern un iehrst recht nich in'n Maandschien.

 26.  Sammelleidenschaft

In Niebukow an den Kröpeliner dur wier to mien Kinnertied noch en Watergraben un door stünn väl Buschwark.

De Snicken, de den Sommer öwer dor mang de Hägen un Büsch rümmerkröpen harn mie dat andahn.

Ick wier son Snickensammler weil ick de lütten Snickenhüser so giern lieden mücht. Wenn se rümkröpen un man keem ehr blotbäten mit enen Strohalm to nah, denn tröcken se ehr Hürn in un swupp wiern sein ehr Hus verswunnen.

Denn hew ick sungen „Schneckemaus komm heraus, steck die goldenen Hörner aus“.

Eenmal haar ick mie een poor von de Dinger mit nah Hus nahmen, utgerekent in Großmudder ehrn schönen niegen Stadtkorw. Dor kröpense nu munter in ümher un ick müßte se öfter mal dalströpen dormit se mie nich awhannen kemen. Dat se ne Spur hinnerlöten hew ick nich wüßt, de schöne Korw har nu luter blanke Snickerbahnen, un ick müßt dormit ünner de Pump un schüernse wedder rut.

Mien lütten Enkelkinner sünd ok Afkamen von de Jäger un Sammler. Een stek sick de Snicken ümmer in de Büxentasch un wenn sien Mudder eins nich uppassen de‘ bie de Wäsch, denn kem dat vör, dat bi dat uphängen upde Tüchlien dor poor son verschrumpelte Radiergummis ut de Taschen fölln.

De anner lütt Bengel sammelte sick de Snicken in een Schachtel un vertellt mie denn, dat wiern sien Hustiere un he läd noch poor Grashalms rin, dormit se ok wat tau Freten harn.

27.  Wie ut Schaap Kamele würn

Dat wier woll so Anfang von de söstiger Johrn, de Lüd höllen sick dunn väl Veihtüch, Zägen un Schaap, üm de Wirtschaft bäten uptaubädern. Wo irgend ne lütt Wisch orren en Schosseegraben wier, dor würn poor Schaap tüdert.

Wie möken mit uns Kinner enen Sündags-Spaziergang un kemen achter de olle Wäscherie an den Hingstenplatz lang, dor wiern ok  poor Schaap tüdert. Uns Jung wull de bätenvon dichten bekieken, he wier son lütten niegierigen Klaukschieter. Nu verfierten sick de Schaap öwer un rönnten los, dorbie spannte sick de Tüderkäd un haugte em in de Kneikehlen.

Bautz föll he hinnäwer un wie dachten, nu giwt datwoll gliek en grotes  Gebrüll, öwer nee, he stünn up un wischte sick öwer den Büxenborn un säd: „ Oh Mann, der Kamel läuft weg und ich fall um“.

Wie müßten uns dat Lachen verkniepen, öwer ümmer wenn wie bie uns Spaziergäng mal poor Schaap orrer Zägen tau seihn kregen denn röp gewiss ein „Kuck mal da, schon wieder Kamele“.

28. Reste-Pakete

Mien Großmudder wull eins wedder wat bie Witt-Weiden bestelln. Mien Mudding un mien beiden Tanten de möken ok mit. Een Restepaket för fief Mark dat künnen sei sick woll leisten, dat Geld wier sacht von dat Wirtschaftsgeld noch öwer.

Dat wier ümmer een Spaß wenn de Pakete denn ankeemen, wat door all in wier, poor Handdäuker orrer een Koppküssen, Ünnerrock un Schlüpfer, Taschendäuk un Strümp. Männigmal ok poor Spitzen för dat Köökenschapp, all son Kram wat‘n mal in de Wirtschaft bruken künn. All dat gew dat för  fief Mark.

Eenmal wier ok en B.H. dorbie un jede von de drei jungen Frugens wull em hebben, Großmudder het friewillig verzicht. Dat Best wier, se künnen em gornich gebruken, se wiern all dree „Plattdütsche Dischersdöchter “. Vörn nicks un hinnen niks un inne Mitt en Brett. Schließlich kreeg de Tanten em, de am wenigsten uptauwiesen haar, öwer dat möknicks, dat wier de Spaß ehr wiert.

Annermal wenn Großmudder wat bestellen wull, den güng dat Spill von vörn los un wie Kinner haarn jedesmal ok uns Höög dorbie.

29.  Biller sammeln

Ick hew jo all mal schrewen, dat ick ümmer von Bäcker Techel Brot un sööt Semmel halt hew.

Mierstendeels müßt ick denn ok von Koopmann Ziems noch een viertel Pund Klipps-Kaffee to söbenzig mitbringen.

Dat wier wat för mie, in de Kaffeetüt wiern nähmlich Biller in ton sammeln. “Mit Sven Hedin durch Asiens Wüsten.". Ick haar nu ok all ne ganze Schachtel vull dorvon, mie fälten bloß noch drei Stück, un datwull un wull nich klappen. Ümmer wedder kreeg ick de Biller, de ick doch all har. Heimlich hett denn mien Großmudder mit de Verköperin dat tauweeg bröcht, dat ick de restlichen Biller un ok dat Album dortau kreeg.

Nu künn ick mie dormit in een Eck setten, un ümmerwedder dat schöne Album ankieken. Wat hew ick nich all liert dorbie von China un de verbaaden Stadt, von de Mönche, von Riesanbu von Dschunken un den geelen Strom.

In den tweiten Weltkrieg is dat Album leider verlorngahn, schad, mien Kinner harn sick dor sacht ok noch giern tau freut.

30.  Tag der Milch - Dortau is mieok noch beten wat infollen.

Melk wier früher för uns Kinner dat wichtigste Gedränk, nix mit Brause orrer Cola. Jeden Dag gew dat Melk, taun Frühstück taun Abendbrot un twischendörch ok wenn ein Dööst har. Mien Großöllern harn ok twei ,,Swartbunte inn Stall stahn, „Rosa" un, „Laura“, un tweimal an Dag wür melkt.

Mien ein Kusin un ick hem all mit ne Tass inne Hand bereit stahn, wenn Großmudder mit den Melkemmer nah buten güng. Wie paßten gaud up wie de Melk in den Emmer strullen ded, denn wie kreegen ümmer uns Tass vul all vör de Stalldör un drünken se mit Behagen ut.

Mennigein mag sick nu schuddern, öwer de hett keen Ahnung wie gaud ,,kauhwarme“ Melk smeckt.

Uns Großmudder säd, „Drinkt man alls ut dormit jie grot un stark ward. Wer uns hüt ankickt, de möt seggen, Großmudder hett Recht behollen mit ehr Vörutsicht. Wie sünd ganz schön „stark“  wurn, ob von de väle Melk de wie in unsen Läben drunken hem, orrer ob dat noch anner Bewandnissen har, wer weit dat.

 31.  Kaffee mit Ei

Also, wenn Großmudder uns Kinner wat Gaudes daun wull, denn mök se „Kaffee mit Ei."

Dat möt ick mal verkloren dormit dat verständlich is för de Lüd de dat lesen.

Ierst würn poor Eier in enen Pott upslagen un mit ollig Zucker tausamenrührt, denn keem dor Kaffee tau, schön heit , un denn wür dat ümrührt, ümmer düchtig rührt dormit de Saak nich käsig wür. Denn käm noch bäten Melk dortau, un denn künn dat drunken warn.

Alle Kinner in uns Familie müchten dat giern, blot ick nich. Dat wier ne Straf för mie, wenn ick dat drinken süll, Kaffee mit Zucker allein wier för mie all en Bräkmiddel. Ick wier mitunner recht plietsch mit dat utdenken von Utreden, mal har ick Buukweihdaag, mal wier mie slecht, mal har ick gor keinen Döst orrer ick müßt rasch na Hus un noch Schaularbeiten maaken.

Wenn ick hüt an dat „Kaffee mit Ei“ denken dau, denn ward mie noch ganz anners. Großmudder meinte öwer ümmer dat wier gesund un wür uns noch in de Achtzigsten gaud daun.

32. Uns Mudder brukt en Computer

Uns Mudder brukt en Computer, süß kümmt se noch int tüddern. Öwer ick will von vörn anfangen.

Na all de Arbeit in ihrern Läben is se nu in Rent und deit wat ehr geföllt und Spaß mökt.

Bie Arbeit und fief Kinner wier dor jo keen Tied för. Öwer nu het's gor keen Tied miehr. As se in Rent güng wiern de Kinner grot und ut Hus - und wat nu ?

Schuld sünd wie jo sülben, Mudder du möt'st wat moken. Anfungen har dat dunn mit Stricken, Häkeln und Sticken för de Kinner und de Enkel und för den Urenkel und so wieder.

Vadder geiht den in Gorden orrer mit den Herkulus spazieren.

Und nu dat schlimmst - de ,,Ostsee-Zeitung" sökt plattdütsche Geschichten. Und nu is allens to spät. Geschichten gift dat je miehr as nauch. Dat mößt eins hüren wenn Mudder vertellt, Gelägenheiten dorför gift dat je ok nauch. Und denn warn Läuschens vertellt. Wat schriew ick denn nu tau ierst up. Geschichten weit ick nauch - ut Nibukow, ut de egen Kinnertied, vun de Kinner, vun de Enkel und den Urenkel und und und.

Egentlich mößt man sick Stichwür upschriewen, öwerwenn ick noch de Geschichten ut den Häkelbüddelklub dortau nehm denn kümmt dat dörcheinanner, den möt ick noch Stichwür to de Stichwür moken. Dat wat tofäl, dorto bruk ick een Computer. Einen riekt dortau viellicht noch gornich, wo sallick denn de Geschichten loten wenn enen all mit de Stichwür to daun hett.

Öwer Schuld häm wie jo sülben, wenn dat ok een Vordäl hät, wie frischen uns Platt ok ens werrer up, wat je väl to wenig sproken.

33. Hochtied an Sylvester

Uns jüngste Dochter har sick dat in den Kopp sett, utgeräkent an den letzten Dag int Johr to heuraten un denn ok noch in Doberan int Möckelhus.

De Saak wier noch beten mit Uprägung verbunn wiel de Standes-beamtin nich so recht noch an Sylvester trugen wull.

Uns Dochter hett dat öwer noch all in de Reihg krägen, stünn jo ok nirgens schräben, dat ein an einundörtigsten Dezember nicht miehr heuraten dörf.

Nu löp dat ok all so af as dat bie ne Hochtied Mood is. Blot ick hew nich alltau vel mitkrägen, wiel ick son egentümliche Schleier vör de Oogen har un ümmertau mit dat Taschendauk wischen müßt. Öwerdat Ja-Wurt von de Beiden heff ick doch hürt.

Buten vor de Dör von dat Standesamt stünnen all de Geschwister mit ehre Familien un nehmen dat Junge Poor mit Glückwünsche un Blaumen in Empfang. Denn güng dat na Hus, dat Brutpoor vöran Achter an dat Aute klöterten orrig poor Bleckdosen, de een Schelm ehr anbunnen har.

De Dag güng hen mit fiern, wir jo nicht blot Hochtied, wier jo ok Sylvester. Un nu wier dat mit eins ok all fief Minuten vör twölf un de Gäst stünnen all all buten up de Straat üm dat niege Johr taubegrüßen. Steffen, ein von de jungen Lüd käm mit ein Tablett mit 15 vulle Secktgläs ut de Dör, vier Stuften dal un röp „Prosit Neujahr meine Lieben “ ( hei künn kein Platt, hei is ut Sachsen)

Mie wür ganz anners, ick hew de Hänn öwern Kopp tausamenslagen un dacht, wenn dit man gaud geiht. Dat güng gaut.

Wie hem uns denn all tauprost un denn hett Steffen de Gläs wedder insammelt un hett se heil wedder rin dragen.

Ob Jie mie dat nu glöben daut orrer nich, is allens heil bläben. Lörm harrn wie jo an Pulterabend ok nooch makt

34. Komischen Kram

Bie uns tau Hus wier „Grotreiden maken“ anseggt, enfach so Anfang September. Dor wier keen Fest in Utsicht un nix, sünst wür ümmer tau Ostern, orrer tau Pingsten, orrer tau Wiehnachten gründlich maakt.

Nee, wat ne Wirtschaft, Betten un Madratzen rut, alle Finstern putzt un frisch Gedine ansteken un den Fautborn schürt. Sogor uns beiden Tantens wiern door un hülpen uns Mudding. Wie Görn wiern affmellt, keiner haar Tied för uns.

So haiwig nahmeddags würn wie nah uns Großmudder schickt. Nachthemd un Püschenschauh inpackt un denn adschüß ok. Slapt man hüt Nacht bi Oma, wie warn doch noch nich farrich mit reinmaken.

Komisch, bie Oma wier dat ok nich so as sünst, son Uprägung kennten wie an de gornich.

As wie uns Abendbrot upäten haarn dunn güng uns Urgroßmudder los, mal eins kieken ob de Frugens noch nicht mit de Putzen farrich wiern.

Na ne halw Stunn kem sei torüch un wier ganz ut de Pust, „Stellt juch mal vor “ säd sei, - door flög doch de Adebor öwer dat Dack un haar wat in den langen Snabel un löt dat doch bautz in jugen Schosteen fallen. As ick in de Köök rinne kem künn ick grad noch mien Köökenschört öwer den Hierd holln, sünst wier juch lütt Brauder glatt in den groten Kaakpott folln.

Sühst woll, dat harms nu dorvon, ierst maddeln sei sick den ganzen Dag mit „Grotreidenmaaken" af un denn bringt Abend de Adebor ok noch en lütten Brauder.

Mien Swester muulte gliek, se wull kenen Brauder, sei har woll all son Ahnung, dat sei in Taukunft nu nich mier de Best wier.

 35. Wotau is ne Bänk door

Dat giwt verschieden Bänken, weck mit un weck ahn Lehn. Egentlich sünd sei woll taun sitten dacht, dat sicken ollen Minsch ok mal bäten utraugen kann.

Up den Markt stahn weck, up den Wallbarg, up den Bahnhofs-Platz un in de Kneserstraat bie de Post.

Mierstendeils sitten door öwer dei grötteren Kinner up,  man nich ollig up den Sitz, ne baben up de Lehn, so as dei Häuhner up de Stang. Mit de schietigen Schauh up den Sitz door kann sick denn kein Minsch miehr hensetten, vörutgesett, hei hett sick wollweislich all nen Putzlappen insteken. Up de Bänken ahn Lehn mag dat jo sacht noch angahn, man de stahn an Stellen wo dat nix tau kieken giwwt, bäten will jo öwern Minsch ok seihn, wenn hei sick hennsett.

Nu frag ick mie, wat maaken de Kinner tau Huus?

Ob sei door ook baben up de  Sessellehn sitten? Öwer ne, dat glöw ick nich, denn in weck Hüser hew ick all seihn, dor stahn de schietigen Schauh up den Flur vör de Wahnungsdör. Hauptsaak man in de Wahnung is dat sauber, door sünd de Öllern penibel. In de Stadt is dat woll nich so wichtig, sünnst künn man jo siehn Görn mal beten ertrecken, denn de Bänken kosten jo Geld un letzten Ends betahlen wie se doch ok mit uns Stüergroschen.